Nog voordat Audrey professioneel buschauffeur werd, heeft Audrey een lange tijd voor haar zieke moeder gezorgd. “Hierdoor had ik in die periode geen werk. Als dochter van een vrachtwagenchauffeur wilde ik wel de baan op. Ik hou van rijden en van sociaal contact. Daarom koos ik voor het beroep van buschauffeur. Als chauffeur ben ik heel onafhankelijk, maar tegelijkertijd is mijn baas er als ik hem nodig heb.”
Een ontmoeting op de bus
Vier jaar geleden ontmoette Audrey haar huidige vriendin Tannita in haar bus tijdens haar werk. “We konden het van begin af aan goed met elkaar vinden. Niet veel later werden we een koppel, het was een erg toevallige ontmoeting," zegt Audrey.
Hun relatie komt af en toe aan bod in gesprekken met collega’s, maar is volledig geaccepteerd binnen het bedrijf. Audrey: “Tannita komt soms met me mee naar de stelplaats en kan goed opschieten met mijn collega's. Sommigen maken wel eens grapjes over mijn homoseksualiteit, maar ik heb zelf een donkere humor, dus meestal counter ik die grappen wel meteen. Mijn collega’s hebben het goed met me voor en hebben goede intenties.”
Zelfs als sommigen toch niet dezelfde waarden delen, voelt Audrey een soort respect. “Er is tolerantie, ook van degenen die het niet echt begrijpen of leuk vinden. Hierdoor kan ik goed opschieten met mijn collega's.”
Vrij om jezelf te zijn, of bijna
Het koppel laat zich zonder problemen zien naar de buitenwereld toe, behalve in specifieke situaties. “Toen we samen in Tunesië waren, voelden we ons niet volledig op ons gemak, dus hebben we ervoor gekozen om niet hand in hand te lopen, om niemand te choqueren. Maar toen we daar met mensen praatten, merkten we toch dat er toch ook veel begrip was.”
Tot slot heeft Audrey leuke toekomstplannen: samen willen de dames een kind krijgen. De komende jaren bekijken ze de mogelijkheden om kunstmatige inseminatie hun gezinnetje uit te breiden. We wensen Audrey en Tannita het allerbeste toe!
Lees meer over Keolis.
Wat er zoal gebeurt bij Keolis ontdek je hier.
