Dominique (60) is buschauffeur en woordkunstenaar: “Zelfs een theaterbus op komst”

Al sinds jongs af heeft Dominique het in zich om te spelen met woorden en dubbelzinnigheden in taal. Hij schreef talloze teksten in allerlei geuren en kleuren, soms ook in de vorm van boeken die hij nooit publiceerde. “Ooit vertelde een vriendin van me, na het lezen van één van mijn teksten, dat deze teksten heel sterk verteld zouden kunnen worden. En zo geschiedde.”

Geïnspireerd door Kamishibaï, een vorm van Japans verteltheater, heeft Dominique een voorstelling uitgedokterd waarin tekst en illustraties creatief gecombineerd worden. Zijn voorstelling heet Le Mètre Décolle, uiteraard een woordspeling, en duurt in totaal een anderhalf uur. De illustraties maakt hij volledig zelf en zorgen voor uiteenlopende interpretaties en verbeeldingen. Door de verschillende facetten van de voorstelling zijn er tot wel vier verschillende dimensies om het visuele en tekstuele van de show te interpreteren. Daardoor spreekt Dominique een erg breed publiek aan.

"Ik beschouw me zelf niet als een acteur,” legt Dominique uit. “Wél als een woordkunstenaar die teksten vanuit zijn hart schrijft. De toeschouwers en hun reacties zijn dan ook hartverwarmend, ze worden volledig opgezogen in de voorstelling, wat telkens opnieuw zorgt voor een “wow”-effect. Dat is fantastisch.”

Theaterbus

Zijn shows vinden niet altijd plaats in culturele centra en op podia: binnenkort zal de theaterbus zijn rijdend podium zijn. "Er is zelfs een theaterbus op komst. Ik heb een oude bus gekocht van Keolis die ik wil ombouwen tot podium op wielen. In afwachting van de vergunning, maak ik in de tussentijd gebruik van een voertuig van Keolis in Kelmis. Die versier ik dan met allerlei spullen en voorzie ik van een geluidsinstallatie en mij illustraties. Zo kan ik overal rondtrekken en spelen, zelfs op zeer afgelegen plekken waar er énkel toeschouwers zijn."
Resultaat: niet alleen zijn voorstelling, maar ook de verkoop ervan loopt op wieltjes. De voorstellingen in de provincie Luik volgen elkaar in een sneltempo op. Zijn show zal hij binnenkort tonen aan leerkrachten van een secundaire school, met als doel om hem daarna aan de leerlingen te geven.

Geen definitieve carrièreswitch

Toch blijft Dominique, ondanks zijn steeds populairdere hobby, met beide benen op de grond en blijft hij achter het stuur kruipen. Bij Keolis vervoert hij als schoolbuschauffeur elke dag kinderen met een beperking. "Het is een heel menselijk werk, maar er wordt niet altijd veel gepraat. Met sommige kinderen is er geen verbale communicatie mogelijk. Ik vind woorden fantastisch, maar deze job dwingt me ook na te denken hoe je op een andere manier moet communiceren via bijvoorbeeld mimiek of gebaren, dat zorgt voor een heel speciale band met de kinderen." Dat contrast ervaart hij als een enorme verrijking. "Mijn beroep geeft vorm aan mijn kunst en vice versa. Alles is daarom mooi in balans."

Eens buschauffeur, altijd buschauffeur

De woordkunstenaar en schoolbuschauffeur had echter nooit gedacht dat hij ooit op het podium zou staan. "Ik had altijd in gedachten dat mijn teksten vertaald en gespeeld zouden worden door echte acteurs. Maar ik begon te beseffen dat hetgeen wat ikzelf produceer, volledig van binnenuit komt. Dat raakt mensen en dat geeft ongelooflijk veel voldoening."

Zijn leidinggevende bij Keolis vroeg hem onlangs nog: "Ga je ons dan verlaten?" Dominique stelde hem gerust met een glimlach door te zeggen: "Nee, geen zorgen, ik hou te veel van mijn werk. Ik heb deze job nodig om creatief te kunnen zijn, dus ik ben niet van plan om te stoppen."